SOKAKTAN BİR SAHNE

Soran sorgulayan gözlerle bakıyordu etrafına.Tek tek inceliyor,hayatı öğreniyordu bu bakışlarda.Birileri geliyor,birileri gidiyordu.Koşar adım ya da yavaş yavaş geçiyordu hayat denilen sahneden.Gülümseyen yüzlere bakıyor,Onlar gibi dudaklarını yanaklarına kadar getiriyor bıraktığı zaman eski halini alıyordu.Anlam veremiyordu.Sonra açlık denen duygu sarıyordu midesini.Elindeki kuru ekmeğe bakıyordu.Birde karşı lokantada hiç tanımadığı o tatlara.Sonra kalkıp yakınına kadar gidiyor,kokusunu ciğerlerine kadar çekiyordu.Elindeki ekmeği kokluyordu sonra yeniden.Ciğerlerine çektiği kokuya batırp ekmeğini usulcacık bi parça koparıyordu.Sanki o bilmediği tadı yermiş gibi keyiflenerek.Ekmeği bittiğinde doyuyordu.Çünkü doymak buydu onun için.Bilmediği nedenle gelen sesleri bastırabilmişti işte...

Yemeğinide bir güzel yedikten sonra karşıya Annesinin yanına giderken bir el uzanıyor başına.Bu da neydi ki acaba?İnsanın içini ısıtıyor.Adını bilmiyordu.Sonra birden vitrindeki aksine takıldı gözü.Bu tanıdık bir ifadeydi.Hani biraz önce anlam vermeye çalıştığı,denediği fakat başaramadığı ifadeydi bu.Gülümsüyordu.Gülümseyerek Annesine baktı.Ve önünde duran,insanların gelip geçerken bıraktığı parıl parıl parlayan metal yığınına.Neden bunları bırakıyorlardı ki Annesine?Yaklaştı,eline alıp bir tanesini uzun uzun inceledi.Annesi şiddetle çekip aldı elinden.Onuda kucağına alıp can havliyle koşmaya başladı.Bu kez içi buz kesmişti.Yüreği ağzında kanat çırpıyordu sanki.Bu duyguları kendince anlamlandırmaya çalışırken arkalarından koşan 2-3 tane aynı ünüformayı giymiş kişileri fark etti.

İşte O an anladı hayat sahnesindeki rolünü.O metal yığınına sahip olabilmek için O kaçacak ve aynı ünüformaları giymiş bir kaç kişi Onu hep kovalayacaktı.

Bu kovalamacadan öylesine yorgun düşmüştü ki.Tehlike geçince Annesinin güvenli kollarında uykuya daldı.Kim bilir hangi rüyalara yelken açtı!!!

İDEA,,,,,