SAĞ'IM SOL'UM SOBE.SAKLANMAYAN EBE.

Bu aralar sık sık hatırlar oldum çocukluğumu.Özlemek gibi.Geri dönmekten çok onun bana gelmesini istemek gibi.Bir köprünün üzerine çıkmış dünyayı izliyorum boş boş.Çünkü gözümü dolduracak kütlesi kalmadı nazarımda.Bazen gökyüzüne bakıp;

''Heyyy bana yer yok mu yanınızda'' diyorum yıldızlara.Işıl ışıl parlıyorlar.

''Bak işte geceni aydınlatıyoruz.Daha ne istiyorsun'' diyecekler neredeyse dilleri olsa.Oysa ben dilsizliğimde dahi buna itiraz ederim.Geceler artık aydınlık değil.Geceler zifiri karanlık.Kaç sabaha gözlerim tavanda ''Merhaba'' dedim bilmiyorum.Duvarlara çizmedim sayısını.Zira duvarlar ezelinden çizik.Benden önce yaşayan insanların çığlıklarından kulaklarım sağır,kelimelerim dilsiz kaldı.

Eyy... koca Moskova.Sen ki ne şahşahalı yıllara ev sahipliği yapmışsın.Gidip gördüm kremlin müzesinde aseletinin yüzünü.Kanların bulaştığı altın çatal,bıçak,tabaklarda yenen yemeklerinizin tadına baktım.Osmanlıdan getirttiğiniz özel kaftanlarınızı giydim.Görkemli atlarınıza bindim.İndim sonra.Tıpkı sizin indiğiniz gibi.Tıpkı koca bir imparatorluğun indirildiği gibi.

Yürümeye devam ettim sokak aralarında.Çiçekler ve kırmızı siyah kurdelelerle süslenmiş bir anıt gözüme takıldı.Merak edip yanıştım.Anladım ki sosyalist dava için ölmüş kişilerin anıt mezarı.Bir kadın,yırtılmış kurdeleleri tek tek çıkarıp yerine yenisini takıyor,mis kokulu çiçekler dikiyordu anıtın etrafana.Kendince düzensizliğe düzen getiriyordu.Tıpkı erkeklerin mahvettiği dünya'yı toparlamaya çalışan bir Anne gibi.1993 yazıyor kapıda.Yeni,taze kan kokuları geliyor burnuma.Tebessüm edip Anneye yoluma devam ediyorum.Moskova canlı.Moskova heyecanlı.Cıvıl cıvıl.Her yandan müzik sesleri yükseliyor.Kulüpler,discolar,eğlence mekanları.Sonra birden durup arkamda bıraktıklarıma bakıyorum.Neden bakıyorum ki?Bakması gerekenler zevke sefaya dalmışken.O insanlar neyin uğruna öldüğünü bile bilemeden öylece yatıyorlar orada.Kemikleri mi?Sızlasa ne olacak?Neyi geri getirebilirler artık?

Yollar bitip sözler büyüyünce beynimde geçiyorum internetin başına.Tek tek okuyup haberleri,Cansıkıntıma yenilerini ekliyorum.Sonra pencereden yana çevirip başımı soruyorum;

''Bu oyunun kurallarını kim belirliyor? Kimler karar veriyor,kimin ölüp kimin yaşayacağına.''Bir müddet sessiz kalıp dilimi yutuyorum.Elim çenemde.Boynumu kütlettikten sonra ölümle yaşam arasındaki o incecik çizgiyi düşünüyorum.Mücadelem soluyor ellerimde.Boşverlerim büyüyor beynimde.Ben ki küçücük bir solucan değilim gözlerinde.Kime ne diye kafa tutabilirim?Tutsamda benim cürmüm ne?''Cürmün kadar yer yakarsın ''derler ya.Ancak yaksam yaksam mahallemi yakarım.Onların Dünyayı yakacak gücü varken,benin mahali direnişlerim bir soytarının top atıp tutmaları kadar bile büyük görünmez gözlerine.

Dilimi yuttum.Ama hazmedemiyorum.

İDEA,,,,,