..SONLULUK..

Özlemek miydi bunun adı. Bilmiyordu. Sadece düşün ötesine geçebilmek ve orada yaşam döngüsünü başa sarmak istiyordu. En başa. Değiştirebilecek miydi yazgısını Dünyanın. Yoksa değişecek olan kendisi mi olacaktı. Sorular bir düzüne. Hatta cevaplar düzinesiz. Düzensiz değil ama bak düzinesiz.

Fısıltı geldi durdu bugün kulaklarımda. ''Neden geldin''ler geldi dilime. Ama söyleyemedim. Söyleyemediğim birçok söz gibi yuttum. Avazın çıktığı kadar bağıramamak,yumruğunu sıkıp havaya kaldıramamak. İşte insan bedeni ve ruhu böylesi tezat düşmüştür yüzyıllardır birbirine. Tezatlığımla kolkola giren kontürolsüzlüğüme bir de yorgunluğum eklenince çalgısız çulgusuz düğün yeri havası esiyor beynimde. Çalmadan oynuyor düşüncelerim.

''Git'' derken buluyorum bazı zamanlar kendimi kendime. sonra sorular çınlıyor kulaklarımda ''nereye'' diye. İnsanın gidecek yerinin olmayışı ne kötü. ''Sıkıldım Dünya senden'' diyorum. Yüzüne haykırıyorum,banamısın demiyor. Dönüyor dönüyor dönüyor.

Acının bir sonu var mı merak ediyorum. Hani denir ya son bile sozsuzdur aslında. Yalan bunu kimse söylemez şimdi ben uydurdum.

Farkında mısın zaman daralıyor gitgide. Sanki bir kapana kapanmış gibiyiz hepimiz. Kaçacak delik arıyor ruhlarımız. Delik yok. Kara deliğin dışında. İşte bak orası muamma. Muamma ve musalla. Birbirine ne kadar yakın iki kelime. Oysa biri ölümü biri bilinmezi ifade eder. Ölümde bir bilinmezlik değil midir kendi içinde. Dışında da öyledir aslında. Görmek için bakabilmek lazım. Bakabilmek kadar baktığın yerde önemlidir.

Ne amaçsız zamansız bir yazı oldun sen yine. Ama iyi ki oldun. İçimde kaynayan bir kazan var. Korkuyorum birgün taşıp engelleri aşıp haddi olmayan yerlere varacak diye.

İDEA,,,,, dan sonluluğa öfke.