BEN İNSAN DEĞİLİM

Zamanın külleri düştü elime. Yangınlar boyu düştü benliğim. Benden öteleri kaldı bedenimde.Gerçekliğimden izler var bir de kalpsizliğimde. Durdum,duruldum sanmışken fırtınaların tam ortasında buldum kendimi yeniden. Alev alev ortalık. Yangın yeri,mahşer-i kalabalığın tam ortası.

İnsanlık bir dümensiz gemiye binmiş,rotasız ilerliyor bilinmeyene. Bilen var belkide. Ama benim kulağıma fısıldamaya korkuyor gerçekleri. TANRI'ya isyan başlamış yüreklerde.Çekiliyor kürekler kendine kendine. ''DUR'' diyor TANRI. Önce bir bak haline. Dönüp bakıyor soluksuz,solmuş,nursuz,ruhsuz benizler. ''İyi düşünün'' diyor TANRI. Düşünüyor İnsanlık. Yetisini kullanıp akıl yürütüyor. TANRI kızıyor. ''Siz kendi işinize bakın. Ne haddineze benim yarattıklarımı sorgulamak,ne haddinize kusur aramak'' diyor. İnsanlık ürküyor. Titriyor bedeni. Titremek korkudan değildi ki sadece. Haz varsa işin içinde tüylerin bile durmaz yerinde. Çelişkiler yumağının bir garip çilesi olmuş insanlık bakıyor şaşkınlıkla! Şaşıyor,şaşa şaşa yaşıyor,yaşamaya çalışıyor bilinciyle. Bilinçsizlikle bilincin yeri değişiyor. Unutmanın adı umut etmek oluyor. Aldırmamayı öğreniyor İnsanlık.

Varlık bir düşbahçesinin köşküne taşınıyor. Düşbahçesi sakinleri çekildikleri köşelerinden İnsanlaştırılmış TANRIsal güçleri izliyor. Hayret ve delalet içinde kalıyorlar gördükleri karşında. İnsanlık acının varoluş sebebi deniyor. Peki ya zulüm? Onun kökü nerden geliyor. TANRIyı suçluyor üç beş kişi arasında toplanıp. Taşa diziliyor dinsel duygular. Maddesel gerçeklikle danslar başlıyor. Hangi ayağı öne atacağını bilmeyenler kendi danslarını çıkarıyorlar meydana. Bir ileri bir geri. İki geri bir ileri. Gidip geldikleri bu kadar dar mesafede meydan okuyorlar Dünya ya. Kafa tutmak böylesine komik bişey olsa gerek. TANRI gülümsüyor. '' Elimde yoğurduğum hamur şimdi kalkmış bana kafa tutuyor. Bakınız hele şu zavallılara'' diyor. İnsanlık elpençe huzurda hazırola geçiyor. TANRI memnun olmuyor. ''Ben size diğer canlılardan ayrı AKIL verdim'' diyor. İnsanlık düşünüyor. Derin düşüncelere giriyor.Kimi MEVLANA olup çıkıyor. Kimi HAYYAM lığa devam ediyor.

Ölüm geliyor bedene. Ruh ne yapacağını bilmez halde çırpınıyor. Pişmanlıklar sarıyor dörtbir yanını. İmansızlıktan çıkıp imana bürünüyor. Kimi neden kandıracağını bilmeden yüreğinin sesindeki vicdansızlığın sesini kısıp TANRIya kulak veriyor. Oysa TANRI söyleyeceğini söylemişti çoktan.

TANRI'nın nefesi içinde soluksuz bırakmıştı onu. Küskündü TANRIya. Bir arkadaşı demişti ki;

'' TANRIya insan-i duygular yüklenemez. TANRI TANRIdır. Haddini bileceksin''

Oysa kendinden değildi TANRIdan beklentileri. Sadece Dünya da olup bitene dayanamıyordu artık. Çekip isyan bayrağını göklere '' Heyyy TANRI, bir günlüğüne bile olsa İNSAN olmaya cesaretin var mı?'' diye soruyordu. TANRI dayanabilecek miydi bunca haksızlığa,bunca acıya merak ediyordu. Sonra yine arkadaşı dönüp dedi ki;

-''Tüm zulümler İnsandandır. TANRInın parmağı yoktur işin içinde.''

Durup düşündü. İçine sinmedi söylenen. Madem herşey adildi neden Doğa bile adaletsiz yaratılmıştı. Ormanda vahşet yokmuydu? Güçlü olan kazanmıyor muydu?

Sustu.

Cevapsızlığıyla sorularının üzerine kırmızı kalemler çekip son bir not aldı.

*İnsanlık buysa ben İNSAN değilim.

İDEA,,,,,