Zamanın üzerine üfledim küllerimi.
Nefesimde büyüyen yangınlarım
sardı parmak uçlarımı.
Yüreğimden koşup gelen bir şiir var dilimde.
Ellerine bırakamamanın
hüznü çökerken gülüşlerime,
yenilmişliğim ve yıkılmışlığımla
başbaşa bıraktığım yalnızlığımı
sarıp boynuma
uzayan gecelerde kar taneleri takıyorum saçlarına.
Gelmeyeceğini bile bile beklemek
acıtsada canımı,
acının içinden bir sen daha yaratıyorum.
İDEA,,,,,
Ne de güzel ifade etmişsin İdeacım.Hemen hepimizin hayatta en az bir kez bu duyguları hissetmemiş olması acı bence.bu kadar bütük duygu yoğunluğunu..Sen yeni güzellikler yazana kadar arşive göz atiim dedim ben.sevgiler canım.
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSil