11 Eylül 2012 Salı

YAŞAM,,,,,


Yokluğun kaygılı günlerinden açılan bir pencereydi sanki yaşam. Sessizlikler içinde kalan avazlık kadar bayat,küflü. Bir tutam yalnızlık saçan bakışların gölgesinde dinlenen ruhların çınar ağacı gibi sanki birazda. Öylesine zamansız,öylesine sinameki.
Yaşam bir yerlerime batıyor artık oturamıyorum. Oturan yanlarıma batanlara bakıyorum kan kokusu siniyor bedenime. O yüzden rüzgarlardan uzak duruyorum. Tenime teninin kokusu karışınca kendimi aklanmış hissediyorum. Ve seni sevdiğimi.
Yaşam diyorum ne garip,öyle değil mi?

6 yorum:

  1. kendini aklayacagın bi beden ve dahi kokusunu bulduysan ne mutlu. hayat beden kirleticilerle dolu :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Beden dediğimiz şu somutluğun karşılığına denk gelen nesne ise,kirlense ne olur kirlenmese ne...
      Ruhuna iyi bak Cem. Bizi lazım olan O.

      Sil
  2. kendimiz dediğin eğer ruhumuzsa bence onu başka biriyle aklayamayız... hep bu söylenir, biz birine seviyorum dediğimizde.. oysa aşk ya da sevgi-başkasına hissedilen yani- aklanmak gibi duru şeylerle tanımlama çabamız olmasa, hayat anlamsız olurdu... İdea Hanım:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aklanmak temizlenmek anlamında değil. Arınmak,soyutlanmak. Yaşadıklarımın beni kirlettiğini düşünmüyorum. Ben bunca kaybolmuş ruhun arasında ruhuna sahip çıkabilecek kadar güçlü bir iradeyle yaşama şansına nail olduğum için şükranlarımı sunuyorum.

      Sil
  3. Hayat garipliklerden ibaret.Bu kadar garipliğin içinde sevgi;bence bir mucize..

    YanıtlaSil
  4. Sevgi,elimizde kalan tek gerçeğimiz artık Işıl.

    YanıtlaSil