Neyin doğru,neyin yanlış olduğunu bilemediğimiz dar zamanlar çıkmazında elimde bir çiçekle uyandırıldım kaos gibi üzerime çöken bu sinsi öfkeden. Oysa yıllar öncesinde tanımazdık birbirimizi. Yüreğime yaklaşmayı bırak sokağımdan geçemezdi. Şimdi ne oldu? Ne değiştide böylesi öfkeler insanı oldum ben. ''Bu Dünyaya dayanamamazlığımın öfkesini sevdiklerimden mi çıkarıyorum acaba'' ların içinde boğulurken buluyorum kendimi çoğu zaman. ''İnsan kendini nasıl böylesi bir canavara çevirebilir'' diye gezinen düşüncemdeki kurtçuklar da olmasa iyice koparacağım bütün köklerimi Dünyadan.
İçimde biriken avazlarımı kemanın tellerine bıraksam.... Yarımlığım gibi kaldı işte bak bu cümlede. Yarım bir insana güven olmaz dostum. Ayağı kırık sandalyeye bile bile oturmaktı senin yaptığın. Bu kırık sandalye seni seviyor oluşunun dışında kendi kırıklarıyla canını yakmaktan korkuyor hala.
İDEA,,,,, (Görünenin ardındaki CANAVAR)
''İçimde biriken avazlarımı kemanın tellerine bıraksam.... Yarımlığım gibi kaldı işte bak bu cümlede.''
YanıtlaSilKENDİMDEN BİŞEYLER BULDUM SANKİ..:)