Sana giden yolların dönüşünde kalan aklımla sancılarımı sarmalayıp yastığımın altına sakladım. Dönüşüm süzleşsin diye imkansızın ardına teneke kutular bağladım,Sana yeniden her adım atışımda kendi kendimi ele vereyim diye.
Kelimeler sonsuz döngümde dönüp duruyor olsada,ben içinden sana söyleyebileceğim bir tek kelime bulamamanın sancısıyla kıvranıyorum.
Yalnızlığım seni seviyorum desem bana inanır mısın?
İDEA,,,,,
inanır sevildiğine inanması gerekir çünkü insanı en çok anlayan ve büyütendir yalnızlık...
YanıtlaSilbir ara yalnızlığıa ne ağıtlar yakmıştım... hatta yalnızlığım diye seri bile yzmıştım. 4 tane... insan kendinin ancka gerçekten yalnız kalabildiğinde farkına varıyor...
YanıtlaSilve ne ilginç ki o yalnızlık duygusu da yerini, kendinde fark ettiği o kalabalıklara bırakıyor.
sevgiler...
inanırım tabi..
YanıtlaSilneden inanmayım.
:)
Dönüp dolaşıp yine yalnızlığımızın kollarında buluyoruz hep kendimizi...
YanıtlaSil