''Hangi kör kuyuların dibine düştümde hala sesimi duyupta çıkaranım olmadı'' diye için için içerlerken ıslık çalan bir çoban duydu feryadlarımı. Şaşırmış mıydı beni gördüğünde. Alışılmışın dışında biri gibi davrandı ama bu yabancılık çektiğinden mi,yoksa cidden alışılmışın dışşında biriyle ilk rastlaşması mıydı?
Islığı ruhuma işledi. Duymadığım an boşluklarım sancıyor. O bilmese de sancılarımı bastırıyor ıslığıyla.
Kendi hayatımı izlemeyi çok seviyorum dedim biraz önce. Hayatımın iyi bir izleyicisiyim. Hatta bundan sonra neler olacağını herkesten iyi biliyorum. Peki ya şaşırtsam ne olur kendimi ve etrafımdakileri. İşte o zaman hayat birilerine gerçekten Bayram olur.
Derinleştikçe kaybolan İDEA,,,,,
